Czas zabiera jak swoje

Czas zabiera jak swoje,
choć nie orze, nie sieje,
zostawiając na rżysku
złotokłosą nadzieję.

Tyle jeszcze w nas słońca,
tyle prawd do odkrycia,
że najsmutniej deszcz płacze
tracąc chęci do życia.

Czas nie słucha, nie patrzy,
tylko daje jak leci…
do teatru groteski
lub do szczęścia bilecik.

Tyle jeszcze przed nami,
chociaż z tyłu niemało,
wciąż idziemy pod górę,
choć na głowach już biało.